Atopowe zapalenie skóry

Atopowe Zapalenie Skóry AZS jest przewlekła dermatoza. Może być związana z alergią – np. wziewną czy pokarmową. Obraz kliniczny obejmuje zaczerwienie, grudki, przeczosy i nadżerki. Typowy jest silny świąd skóry zmuszający często chorego do stałego drapania się, co jeszcze bardziej uszkadza skórę. Charakterystyczna jest nadmierna suchość skóry.

Początkowo pojawiają się:

• zaczerwienienie
• grudki
• pęcherzyki
• niekiedy sączące ranki.

Z czasem (zwłaszcza u starszych dzieci czy dorosłych) skóra staje się pogrubiała, bardzo sucha, wyraźnie zaznaczają się jej naturalne bruzdy. Obraz atopowego zapalenia skóry zmienia się w zależności od wieku. U małych dzieci (do 2 roku życia) stwierdza się najczęściej pęcherzyki, grudki, a nawet strupy z sączącą się wydzieliną na policzkach, czole czy głowie. Starsze dzieci (pomiędzy 2 a 12 rokiem życia) mają suche, łuszczące się grudki czy „blaszki” na wewnętrznych częściach nadgarstków, łokci i kolan, a dorośli – podobne zmiany na twarzy, karku, dłoniach, stopach. Zmiany skórne mogą się jednak pojawiać także na innych częściach ciała (ale rzadko wewnątrz pach czy na pośladkach). U niektórych chorych atopowe zapalenie skóry może pogorszyć widzenie z powodu zmian zapalnych powiek i struktur budujących oczy.

Leczenie atopowego zapalenia skóry jest nierzadko żmudne i trudne. Wymaga dużej dyscypliny od chorego (a okazuje się, że aż połowa chorych nie stosuje się dokładnie do zaleceń lekarskich). Cierpliwość i staranność jest podstawą sukcesu. Przede wszystkim należy pamiętać, że konieczne jest przywrócenie „szczelności” skórze. W tym celu należy dążyć do zwalczenia jej nadmiernej suchości. Istnieje wiele specjalnych preparatów dla skóry atopowej, którymi można myć i natłuszczać skórę.  Dzięki naniesieniu na skórę leczniczych tłuszczy nie dochodzi do utraty jej nawodnienia.

Pamiętaj, że stałe drapanie skóry powoduje jej dalsze uszkodzenie. Staraj się raczej poklepywać czy uciskać skórę!

Podstawowymi lekami wykorzystywanymi w terapii AZS są glikokortykosteroidy stosowane miejscowo – na skórę. Istnieją różne ich postaci – np. płyny, żele, kremy, maści. Nieumiejętne stosowanie glikokortykosteroidów miejscowych może doprowadzić do rozszerzenia naczyń czy zaniku skóry – dlatego o dawkowaniu tych leków decyduje lekarz. Zwykle początkowo sięga się po silniejsze preparaty, a w miarę zanikania zmian – po słabsze.